ประวัติ
บุพกรรม - เหตุที่เป็นผู้มีลาภมาก
บุพกรรม - เหตุที่ต้องตกนรก และอยู่ในครรภ์มารดา ๗ ปี ๗ เดือน ๗ วัน

---

ประวัติ

ท่านประสูตในวรรณะกษัตริย์ เป็นเจ้าชายแห่งแคว้นสักกะ และเป็นโอรสของพระนางสุปปวาสา
ในวันที่ท่านประสูตนั้น พระบิดาและพระประยุรญาติได้นิมนต์พระผู้มีพระภาคเจ้ามาเสวยพระกระยาหารในพระตำหนักพร้อมด้วยพระสาวก และเนื่องจากท่านอยู่ในครรภ์ของพระมารดานานถึง ๗ ปี ๗ เดือน ๗ วัน ครั้นพอประสูติออกมาจึงทรงสามารถทำงานได้เลย ท่านจึงได้ช่วยเลี้ยงพระกระยาหารพระด้วย และในวันนั้น พระบิดาและพระมารดาได้มอบถวายเจ้าชายสีวลีให้แก่พระสารีบุตรด้วยเช่นกัน
พระสารีบุตรได้จับตาดูเจ้าชายสีวลีมาตั้งแต่วันแรก ครั้นพอถึงวันที่ ๗ ซึ่งเป็นวันสุดท้ายที่ได้รับนิมนต์ไว้ จึงได้สนทนากับ เจ้าชายสีวลีว่า "เธอทุกข์ทรมาณอยู่ในท้องพระมารดามานานขนาดนี้ ออกบวชไม่ดีกว่าหรือ" เจ้าชายสีวลีตรัสตอบว่า "ถ้าบวชได้ก็จะบวช"
ขณะนั้นเองพระนางสุปปวาสาทอดพระเนตรเห็นเจ้าชายสีวลีสนทนาอยู่กับพระสารีบุตร จึงเสด็จเข้าไปใกล้ พระสารีบุตรได้ถวายพระพรให้ทราบว่ากำลังชวนเจ้าชายออกบวชและเจ้าชายก็ทรงสนพระทัย พระนางสุปปวาสาทรงดีพระทัยเป็นอย่างมาก จึงได้ตรัสอนุญาตให้พระสารีบุตรช่วยจัดการบวชให้ตามที่เจ้าชายสีวลีทรงประสงค์ และเมื่อพระบิดาและพระมารดาพร้อมทั้ง พระประยุรญาติได้ทรงอนุญาตแล้ว พระสารีบุตรก็นำเจ้าชายสีวลีไปวัดแล้วจัดการบวชให้เป็นสามเณร
เจ้าชายสีวลีได้ฟังตจปัญจกกรรมฐานจากพระสารีบุตร ผู้เป็นพระอุปัชฌาย์เป็นอันดับแรก โดยที่พระอุปัชฌาย์สอนให้ท่าน กำหนดส่วนของร่างกายที่เห็นได้ง่ายก่อน ๕ อย่าง คือ เกสา (ผม) โลมา (ขน) นขา (เล็บ) ทันตา (ฟัน) ตโจ (หนัง) จากนั้นพระอุปัชฌาย์ได้สอนให้ท่านพิจารณาถึงความทุกข์ทรมาณขณะอยู่ในครรภ์พระมารดานานถึง ๗ ปี ซึ่งท่านสีวลีก็ได้บรรลุอรหัตผลเวลา ที่ปลงผมเสร็จพอดี โดยท่านได้บรรลุโสดาปัตติผลเวลาปลงผมจุกที่ ๑ เสร็จ บรรลุสกิทาคามิผลเวลาปลงผมจุกที่ ๒ เสร็จ บรรลุอนาคามิผลเวลาปลงผมจุกที่ ๓ เสร็จ และบรรลุอรหัตผลเวลาปลงผมจุกที่ ๔ ซึ่งเป็นจุกสุดท้ายเสร็จ
นับแต่วันที่ท่านบวช ลาภสักการะก็เกิดขึ้นเป็นอย่างมากแก่ภิกษุสงฆ์ที่อยู่ร่วมในวัดนั้น และไม่ว่าท่านจะเดินทางไปในถิ่นที่ ทุรกันดานเพียงใด ก็ไม่เคยลำบากเรื่องอาหาร

(กลับไปหน้าบนสุด)

---

บุพกรรม - เหตุที่เป็นผู้มีลาภมาก

พระสีวลีได้เคยตั้งจิตปรารถนาไว้ตั้งแต่ครั้งพระผู้มีพระภาคเจ้าปทุมุตตระ
ครั้งนั้นท่านเกิดเป็นกุลบุตรชาวเมืองหงสวดี ในวันหนึ่งท่านได้เข้าเฝ้าพระผู้มีพระภาคเจ้าพร้อมกับพวกชาวเมืองเพื่อฟังธรรม เห็นพระผู้มีพระภาคเจ้าทรงตั้งพระสาวกรูปหนึ่งไว้ในตำแหน่งเอตทัคค (ผู้เลิศ) ด้านมีลาภมาก แล้วเกิดศรัทธาปรารถนาจะได้เป็นเช่นพระสาวกรูปนั้นบ้าง
ท่านได้แสดงศรัทธาให้ปรากฏด้วยการถวายมหาทานแด่พระผู้มีพระภาคเจ้าและพระสาวกติดต่อกัน ๗ วัน และในวันสุดท้าย ท่านได้กราบทูลพระผู้มีพระภาคเจ้าให้ทรงทราบถึงความปรารถนาของท่าน ซึ่งท่านได้รับพุทธพยากรณ์ว่า "ในอีก ๑๐๐,๐๐๐ กัป ข้างหน้าท่านจักได้ออกบวชเป็นสาวกของพระผู้มีพระภาคเจ้าโคดม จักได้บรรลุอรหัตผล และพระผู้มีพระภาคเจ้าโคดมจักตั้งไว้ในตำแหน่งเอตทัคคะด้านมีลาภมาก เมื่อท่านได้ฟังพระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสพยากรณ์แล้ว เกิดปีติโสมนัสเป็นอย่างยิ่ง ได้ทำบุญอื่นๆสนับสนุนอย่างต่อเนื่องตลอดชีวิต
จากชาตินั้นบุญส่งผลให้ท่านเวียนว่ายตายเกิดในภพภูมิต่างๆ จนมาถึงพุทธุปบาทกาลขององค์สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้านามว่า วิปัสสี ซึ่งในกัปนี้ท่านได้เกิดเป็นชาวบ้านนอก ที่อยู่ในป่าไม่ไกลจากเมืองพันธุมดี
สมัยหนึ่งพระผู้มีพระภาคเจ้าวิปัสสี ได้เสด็จจาริกไปในชนบท กลับมาสู่พระนครของพระราชบิดาแล้ว (ก่อนบวชพระผู้มีพระภาคเจ้าวิปัสสี ท่านก็เป็นบุตรของพระเจ้าแผ่นดินเช่นกัน) พระราชาทรงเตรียมอาคันตุกทาน (ทานแก่พระผู้มาเยือนหรือแขก ผู้มาจากที่ไกล ไม่ได้ประจำอยู่เฉพาะ) เพื่อบรรดาพระสงฆ์ทั้งหลาย โดยมีพระผู้มีพระภาคเจ้าเป็นประมุข
พระราชาได้จัดให้ส่งข่าวแก่ชาวเมืองทั้งหลายว่า ชนทั้งหลายจงมาเป็นสหายในทานของเรา บรรดาชนทั้งหลายเหล่านั้นคิดว่า เราก็จะต้องถวายทานแด่บรรดาพระสงฆ์ทั้งหลาย มีพระผู้มีพระภาคเจ้าเป็นประมุขเช่นกัน แต่พวกเราจักถวายทานนี้ ให้ยิ่งกว่า ทานที่พระราชาถวายแล้ว ชาวบ้านจึงนิมนต์พระผู้มีพระภาคเจ้าในวันรุ่งขึ้น แล้วก็แต่งทานถวาย แล้วก็ส่งข่าวไปทูลแด่พระราชา พระราชาเสด็จมาทอดพระเนตรทานของบรรดาประชาชนเหล่านั้นแล้วดำริว่า เราจักถวายทานให้ยิ่งกว่าทานนี้ ดังนั้นวันรุ่งขึ้นพระราชาจึงนิมนต์พระผู้มีพระภาคเจ้าพร้อมไปด้วยบรรดาพระสงฆ์ทั้งหลายเพื่อถวายทานที่ยิ่งกว่าชาวเมืองได้ถวายไป
ในพระสูตรกล่าวไว้ว่า "พระราชาไม่ทรงสามารถจะให้ชาวเมืองแพ้ได้ ถึงชาวเมืองก็ไม่สามารถให้พระราชาแพ้ได้" คือ ต่างคนต่างไม่มีใครแพ้ใคร วันนี้ชาวเมืองถวายเพียงนี้ วันรุ่งขึ้นพระราชาก็ถวายยิ่งไปกว่าอีก จนในครั้งที่ ๖ ชาวเมืองจึงมาคิดว่า พวกเราจักถวายทานในวันพรุ่งนี้ โดยจะถวายให้ครบทุกอย่าง ซึ่งใครๆมิอาจจะพูดได้ว่าวัตถุชื่อนี้ไม่มีในทานของเรานี้
เมื่อได้จัดแจงของถวายเสร็จแล้ว ก็ตรวจดูว่ามีอะไรหนอที่ยังไม่มีอยู่ในที่นี้อีก มองไปมองมาก็มองไม่เห็นน้ำผึ้งดิบ จะมีก็แต่น้ำผึ้งสุก ดังนั้นบรรดาชาวเมืองจึงได้ให้คน ๔ พวก นำทรัพย์ไปพวกละ ๑,๐๐๐ กหาปณะ คือ ๑,๐๐๐ ตำลึง แล้วไปยืนอยู่ที่ประตูพระนครทั้ง ๔ ประตู เพื่อต้องการน้ำผึ้งดิบ
ครั้งนั้นชาวบ้านนอกที่อยู่ในป่า (คือ พระสีวลี) จะมาเยี่ยมเพื่อนในเมือง แต่ไม่เห็นจะมีอะไรติดมือมาได้ จึงได้ออกหารวงผึ้ง๑ รวง เมื่อเห็นแล้วจึงไล่ตัวผึ้งออกให้หนีไปหมดแล้วจึงตัดกิ่งไม้ถือเอารวงผึ้งนั้นเข้าสู่เมือง
สำหรับชาวเมืองพวกที่ไปยืนอยู่หน้าประตูเมือง ครั้นพอเห็นบุรษชาวบ้านผู้ที่ถือรวงผึ้งมาเป็นคนบ้านนอก จึงถามว่า ท่านผู้เจริญ น้ำผึ้งนี้ท่านขายไหม บุรุษคนนั้นบอกว่าน้ำผึ้งฉันไม่ขาย ฉันจะไปให้เพื่อนของฉัน ชาวเมืองเหล่านั้นก็บอกว่าท่านผู้เจริญ ท่านรับเอา ๑ กหาปณะนี้ไปแล้วมอบน้ำผึ้งให้กับเรา
บุรุษคนนั้นก็คิดว่ารวงผึ้งนี้ราคาถูกกว่า ๑ กหาปณะมากนักแต่ทำไมถึงให้ได้ขนาดนั้น เราจะยังไม่ให้ ต้องขึ้นราคาก่อน แล้วบุรุษผู้นั้นจึงกล่าวว่า เราไม่ให้เราให้ไม่ได้ น้ำผึ้งนี้ราคามันแพง ชาวบ้านเหล่านั้นจึงขึ้นราคาให้เป็น ๒ กหาปณะ ๓ กหาปณะ๔ กหาปณะะไปเรื่อยๆจนถึง ๑,๐๐๐ กหาปณะ พร้อมทั้งบอกว่าพวกฉันมีอยู่แค่ ๑,๐๐๐ กหาปณะเท่านั้น ขอท่านจงให้น้ำผึ้งแก่เรา บุรษผู้นั้นก็คิดว่า คนพวกนี้ต้องมีอะไรพิเศษสักเรื่องหนึ่งแน่ จึงให้ราคาน้ำผึ้งดิบสูงถึงขนาดนั้น
บุรษผู้นั้นจึงถามชาวบ้าน เหล่านั้นว่า ผู้เจริญ ข้าพเจ้ารู้ว่า กรรมที่ข้าพเจ้าจะทำในน้ำผึ้งนั้นมีอยู่ เพราะเหตุใด ท่านจึงมาขึ้นราคาอย่างนี้ ชาวบ้านเหล่านั้นจึงบอกว่า พวกข้าพเจ้าเตรียมการถวายทานเป็นการใหญ่ เพื่อพระผู้มีพระภาคเจ้า ทรงพระนามว่า พระวิปัสสีทศพล ผู้มีสมณะ (พระ) รวมด้วยกันทั้งหมดพระสงฆ์ที่เป็นบริวาร ๖,๘๐๐,๐๐๐ องค์ และก็มีพระผู้มีพระภาคเจ้าอีก ๑ ซึ่งในมหาทานครั้งนี้ พวกข้าพเจ้ามีความประสงค์ว่า "ของที่ถวายจะให้มีทุกอย่าง ขึ้นชื่อว่าอะไรในทานนั้นไม่มีเราไม่ต้องการ" และตอนนี้อะไรๆของเราก็มีหมด ไม่มีอย่างเดียวคือน้ำผึ้งดิบเท่านั้น
บุรุษบ้านนอกก็บอกว่า ถ้าเป็นอย่างนั้นข้าพเจ้าก็จักไม่ให้ด้วยราคา (ไม่ขาย) แต่ถ้าท่านทั้งหลายจะยอมให้เราร่วมบุญร่วมกุศลด้วย เราก็จะให้ เมื่อชาวเมืองทราบถึงศรัทธาของเขา ต่างก็ยกมือ สาธุ พร้อมทั้งกล่าวให้ร่วมบุญร่วมกุศลด้วยกัน เรื่องบุญเรื่องกุศล เราไม่หวง ที่ต้องซื้อน้ำผึ้งดิบในตอนแรก เพราะเกรงว่าท่านจะไม่ยอมทำบุญด้วย
บรรดาพวกชาวเมืองเมื่อได้น้ำผึ้งดิบแล้ว ก็นิมนต์พระภิกษุสงฆ์ มีพระผู้มีพระภาคเจ้าเป็นประธาน มาเสวยภัตตาหาร ถวายข้าวต้ม ถวายของเคี้ยว โดยชาวเมืองได้ให้คนนำเอาถาดทองคำใบใหญ่มาแล้วก็บีบรวงผึ้งเอาน้ำหวานออกมา พร้อมทั้งเทนมส้มที่ชาวเมืองทั้งหลายนำมาถวายลงไปในถาดทองคำ เคล้านมส้มกับน้ำผึ้งเข้าด้วยกัน แล้วนำขึ้นถวายแก่พระภิกษุสงฆ์ทุกaรูป มีพระผู้มีพระภาคเจ้าเป็นประมุข น้ำผึ้งนั้นได้ทั่วถึงแก่บรรดาพระภิกษุทุกรูปกับทั้งยังมีเหลืออีกเช่นกัน
ตอนนี้พระบาลีท่านกล่าวว่า ใครๆก็คิดไม่ได้ว่าน้ำผึ้งเพียงรวงเดียว น้อยอย่างนั้น จะเพียงพอกับพระภิกษุ ๖,๘๐๐,๐๐๐ องค์ได้อย่างไร พระบาลีท่านจึงกล่าวต่อไปตามพระสูตรว่า "จริงอยู่ น้ำผึ้งนั้นไม่มาก แต่ทั่วถึงได้ด้วยอานุภาพแห่งพระผู้มีพระภาคเจ้า" แล้วท่านกล่าวต่อไปว่า "ขึ้นชื่อว่า พุทธวิสัย ใครๆก็ไม่ควรคิด"
เหตุ ๔ อย่างที่ไม่ควรคิด ที่พระผู้มีพระภาคเจ้ากล่าวไว้ก็คือ
๑. พุทธวิสัย วิสัยขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เราคิดไม่ได้ ไม่ควรคิดอยากรู้ทันพระผู้พระภาคเจ้า
๒. ฌานวิสัย วิสัยของบุคคลผู้ทรงฌาน ถ้าเราไม่สามารถได้ฌานสมาบัติ เราอย่าไปคิด
๓. กรรมวิสัย กฏของกรรม พระอริยเจ้าขั้นพระอรหันต์จึงพอคิดถึงเรื่องกรรมได้ ถ้ายังไม่ถึงอย่าคิด
๔. โลกจินไตย เรื่องของโลก เช่น โลกจะไปจบตรงไหน อย่าไปคิด เพราะโลกหาที่สุดไม่ได้
กล่าวต่อถึงบุรุษบ้านนอกผู้นั้น เมื่อพระผู้มีพระภาคเจ้าและพระสงฆ์ทั้งหมดฉันภัตตาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว บุรุษบ้านนอกผู้นั้นก็เข้าไปใกล้ แล้วกราบทูลถามว่า "ข้าแต่องค์สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้า วันนี้ข้าพระองค์ได้ร่วมถวายภัตตาหารแด่องค์สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าพร้อมทั้งพระสงฆ์ ๖,๘๐๐,๐๐๐ องค์ ด้วยผลบุญนี้ขอข้าพระองค์จงเลิศด้วยลาภและยศในอนาคตกาลด้วยเถิด"
พระผู้มีพระภาคเจ้าวิปัสสีทรงทราบดีเกี่ยวกับอดีตชาติและอนาคตชาติของบุรุษบ้านนอกอยู่แล้ว จึงได้ทรงพยากรณ์เช่นเดียวกับที่พระผู้มีพระภาคเจ้าปทุมุตตระได้ทรงพยากรณ์ไว้

(กลับไปหน้าบนสุด)

---

บุพกรรม - เหตุที่ต้องตกนรก และอยู่ในครรภ์มารดา ๗ ปี ๗ เดือน ๗ วัน

ในกาลเป็นที่สุดแห่งอายุ บุรุษบ้านนอกผู้นั้น ก็บังเกิดในเทวโลก เป็นเทวดาท่องเที่ยวไป จนในสมัยหนึ่งจุติจากเทวโลกแล้วก็มาบังเกิดเป็นเจ้าชายในกรุงพาราณสี เมื่อพระบิดาสวรรคตแล้ว จึงได้เสวยราชสมบันติแทนพระราชบิดา
ในครั้งหนึ่ง พระราชาองค์ใหม่คิดว่า เราจะยึดเอาพระนคร นครหนึ่ง ซึ่งมีกำลังน้อยกว่าให้ได้ จึงได้เสด็จไปล้อมพระนครนั้นแล้วก็ส่งพระราชสารไปให้เจ้าผู้ครองนครนั้นว่า ท่านจะยอมเป็นเมืองขึ้นแต่โดยดีหรือจะต้องการสงคราม ซึ่งเจ้าผู้ครองนครนั้นก็ตอบว่า เราจะไม่ทำสงครามและจะไม่ยกเมืองให้เช่นกัน
เจ้าผู้ครองนครนั้นได้ทรงบอกให้ชาวเมืองดำเนินชีวิตตามปกติ ไม่ต้องหวาดกลัวและไม่ต้องเตรียมตัวทำสงคราม เมื่อประตูเมืองประตูใหญ่ถูกล้อม ก็บอกให้ชาวเมืองออกทางประตูเล็กซึ่งทางฝ่ายพระราชาแห่งเมืองพาราณสียังมิได้ล้อม เนื่องจากไม่ทราบ
ชาวเมืองนครนั้นยังคงดำเนินชีวิตอย่างปกติ โดยอาศัยประตูเล็กออกไปหาอาหาร หาฟืน หาน้ำ จนเวลาล่วงเลยไปนานถึง ๗ ปี ๗ เดือน ก็ยังคงดำเนินชีวิตอย่างปกติ ไม่ยอมแพ้ให้แก่พระราชาเมืองพาราณสี
ในกาลต่อมา พระราชชนนีของพระราชา ทรงตรัสถามบรรดาอำมาตย์ข้าราชบริพารว่า บุตรของเรากำลังทำอะไรอยู่หรือ บรรดาอำมาตย์ทั้งหลายกราบทูลว่า ไปล้อมนครหนึ่งไว้พระเจ้าข้า ล้อมประตูใหญ่ไว้แล้ว ตอนนี้รอเวลาให้ยอมแพ้ พระเจ้าข้า พระราชชนนีเมื่อได้ทราบดังนั้นจึงตรัสว่า ล้อมเพียงประตูใหญ่นั้นไม่พอ ชาวเมืองยังคงสามารถเข้าออกทางประตูเล็กได้ จึงไม่ ลำบากในเรื่องการทำมาหากิน จงล้อมประตูเล็กๆเสียด้วย
เมื่อพระราชาทำตามที่พระมารดาตรัสแนะไว้ ผลที่ได้ คือ ชาวเมืองนครนั้นเริ่มเดือดร้อน อาหารการกินเริ่มขาดแคลนชาวเมืองเริ่มรวมกลุ่มเข้าเฝ้าเจ้าเมืองและทูลขอร้องให้ยอมจำนน แต่ก็ถูกปฏิเสธ ด้วยขัตติยมานะจึงทำให้พระองค์ยอมไม่ได้ แต่ในขณะเดียวกันพระองค์ก็ไม่ได้คิดหาทางต่อสู้หรือแก้ไข ชาวเมืองต่างไม่พอใจเจ้าเมืองของตนเป็นอย่างมาก จนในวันที่ ๗ จึงพากันปฏิวัติจับเจ้าเมืองของตนปลงพระชนม์เสีย แล้วก็เปิดประตูเมือง ถวายพระราชสมบัติแด่พระราชาแห่งเมืองพาราณสี
เพราะบาปกรรมที่ได้ทำในครั้งนี้ ในกาลเป็นที่สุดแห่งอายุ ส่งผลให้พระราชาต้องไปเกิดอยู่ในอเวจีมหานรก ไหม้อยู่แล้วในอเวจีมหานรกนั้น ตราบเท่ามหาปฐพีนี้หนาขึ้นประมาณ ๑ โยชน์ (คือ นานมาก)
ครั้นจุติจากอัตภาพ (พ้นจากนรก) แล้วก็มาปฏิสนธิในครรภ์ของพระนางสุปปวาสา ซึ่งพระนางก็คือพระราชชนนีในอดีตชาติ และจากเศษบาปกรรมที่ยังเหลืออยู่ส่งผลให้ทั้ง ๒ ต้องรับทุกขเวนาร่วมกันเป็นเวลานานถึง ๗ ปี ๗ เดือน ๗ วัน ซึ่งเท่ากับระยะเวลาที่ล้อมนครนั้นไว้ในอดีตชาติพอดี (พระมารดาต้องได้รับผลกรรมนี้ด้วยเพราะโทษที่ได้เคยให้คำแนะนำกับบุตรให้ปิดประตูเล็ก)
(กลับไปหน้าบนสุด)

* * * * *

อีเมล์ = grandmoms@hotmail.com ไอซีคิว = ๒๐๙๙๐๑๘๔