เมื่อนักปฏิบัติดำเนินการปฏิบัติมาจนถึงวิธีเร่งสติ ได้ทำความสัมพันธ์ระหว่างความรู้สึกภายนอกกับความรู้สึกภายในและทำการหมุนแล้วปล่อยความรู้สึกในการหมุน มีจิตพุ่งออกจากส่วนต่างๆ ของร่างกาย เช่น บางคนออกทางสมอง ใจ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ฯลฯ เมื่อจิตหลุดออกมาพ้นจากสภาวะปรุงแต่งจากรูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส อารมณ์ แล้วก็จะเข้าสู่สภาวะเดิมของจิต คือ โล่งโปร่ง หรือเข้าถึงธรรม เมื่อเรามาสู่ที่นี่ใหม่ๆ จะพบแสงสว่างที่ไม่เคยพบเคยเห็นมาก่อน (ธรรมจักษุ) ซึ่งแสงสว่างนี้ไม่สามารถมองเห็นด้วยตาหรือรู้ด้วยใจ เป็นแสงสว่างที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติของจิต ซึ่งเราปิดตาแล้วแสงสว่างยังทะลุเปลือกตา ไม่มีความแตกต่างในการเห็นระหว่างข้างในและข้างนอก สว่างไปทั่วสากลจักรวาล ซึ่งผู้ปฏฺบัติจะรู้เห็นได้เฉพาะตน เมื่อเขาเจอแสงสว่างนี้ใหม่ๆ ตาของเขาเหมือนจะเปิดแต่ไม่เปิด ขยิบตั้งหลายครั้ง ซึ่งลักษณะนี้มันจะไปทำลายสิ่งต่างๆ ดังต่อไปนี้
1. ความสงสัย เรื่องต่างๆ ที่เราเคยสงสัยมาก่อนจะหมดไป
2. ความเห็นเกี่ยวกับสมมุติและบัญญัติของโลก และการปฏิบัติเกี่ยวกับสมมุติและบัญญัตินั้น ว่าเราควรปฏิบัติต่อสิ่งเหล่านั้นอย่างไร เช่น การให้ทาน การรักษาศีล การทำสมาธิ การไหว้พระ สวดมนต์อื่นๆ เพื่อจะไม่ไปทำลานสมมุติและบัญญัติในตัวเราเอง หรือให้ผู้อื่นเดือนร้อน
3. ความเห็นเกี่ยวกับตัวตน ร่างกาย จิตใจ รูปธรรมนามธรรมทั้งหลาย ว่าเป็นสิ่งที่มาจากเหตุและปัจจัยต่อเนื่องกันไม่มีตัวตนถาวรที่ไหน เมื่อปัจจัยส่งมาหาเหตุ เมื่อมีเหตุเกิดผลก็เกิด เมื่อเหตุดับ ผลก็ดับ เช่น ความรู้สึกทาง ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ เป็นเหตุปัจจัย แสง เสียง กลิ่นรส สัมผัส อารมณ์ ส่งเข้ามากระทบกัน เมื่อตาไม่บอด หูไม่หนวก แสดงว่า เหตุยังไม่ดับ ย่อมส่งผลต่อเนื่องกันเป็นสายวนไปวนมา ไม่มีตัวตนถาวรที่ไหน คนที่หลุดพ้นสภาวะปรุงแต่งแล้ว จะเห็นเกี่ยวกับตัวคนนี้ชัดมาก ไม่เหมือนการเจริญสติ เพราะการเห็นแบบนี้สภาวะของขันธ์ถูกตัดขาดจากการปรุงแต่งแล้ว..
ระยะที่แสงสว่างนี้กำลังทำลายสิ่ง 3 สิ่งที่กล่าวมาแล้วเบื้องต้นอยู่นั้น ผู้ปฏิบัติจะมีแสงสว่าง ซึ่งเกิดขึ้นกับตัวเองตลอดเวลา บางคนอาจมีแสงสว่างนานถึง 7 วัน หรือบางคนนานประมาณ 1 - 2 แล้วแต่บุคคลผู้นั้นจะหมดความสงสัยเรื่องทั้ง 3 และยอมรับตนเองว่าได้เข้าถึงธรรมแล้ว ถึงแสงสว่างนี้จะหมดไป ถ้าไม่ยอมรับหรือสงสัยอยู่ แสงสว่างนี้จะเกิดขึ้นเรื่อยๆ ระหว่างที่แสงสว่างนี้เกิดขึ้น บุคคลผู้นั้นจะนอนไม่หลับแต่ไม่รู้สึกเพลีย ระยะนี้อย่ากดข่มให้นอนหลับเพราะจะทำให้ไม่หายสงสัย เมื่อนอนไม่หลับให้นำความคิดความสงสัยต่างๆ เกี่ยวกับเรื่อง บาป บุญ คุณ โทษ สวรรค์ นรก นิพพาน ความดีความชั่ว หรืออื่นๆ เข้าไปละลายในแสงสว่างนั้น ทุกสิ่งที่เรา ข้องติดไม่หายสงสัยให้นำมาละลายในแสงนี้ให้หมด เมื่อหมดแล้วภาวะหลับก็จะเกิดขึ้นมาของมันเอง..

การมองเห็นทางเดิน เมื่อสภาวะคืนเป็นปกติแล้ว สภาพตัวของเราก็เหมือนคนปกติสามัญทั่วไป แต่เราเริ่มมองเห็นทางเดินของชีวิตของเราว่า จะเดินไปในแนวไหน ซึ่งแต่ก่อนนั้นเราไม่รู้จะหันเหชีวิตของเราไปทางไหน ไม่รู้แนวทางเดินของชีวิตที่แน่นอน แต่เดี๋ยวนี้เรามองเห็นแล้วว่าไม่มีทางอื่นที่จะยิ่งกว่าเส้นทางที่เราได้ใหม่ ซึ่งจากสภาวะก่อนเคยคลุมเครือสงสัย เปลี่ยนเป็นสภาวะที่โล่งโปร่งปราศจากการกังวลใดๆ มีชีวิตอิสระต่อเครื่องข้องทั้งหลาย (รูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส อารมณ์)
การปฏิบัติการเดินทาง เมื่อเราได้ทางเดินใหม่ๆ สิ่งที่เราได้กระทบจากทางตาหู จมูก ลิ้น กาย ใจ จะมีปฏิกิริยาต่อเราบ้าง คือ เก็บไว้เป็นอารมณ์รักหรือชัง (กิเลส) อารมณ์ อันนี้แหละจะไปขัดขวางทางเดินของเราไม่ให้เป็นอิสระโล่งโปร่งเพื่อป้องกันไม่ให้สิ่งกีดขวางเกิดขึ้นอีก เราจึงต้องมีสติต่อการรู้ การเห็น การคิด การนึก การกิน การนอน การทำงาน การพูด การเดิน ฯลฯ สติอันนี้คือ การไม่ไปสุดโต่ง ส่วน 2 ส่วน คือ ผู้ทำกับสิ่งที่ถูกกระทำ ผู้รู้กับสิ่งที่ถูกรู้ ผู้คิดกับสิ่งที่ถูกคิด ผู้นึกกับสิ่งที่ถูกนึก ผู้พูดกับคนที่รับฟัง ผู้กินกับสิ่งที่ถูกกิน ฯลฯ เมื่อเราทำได้สภาวะทางเดินของเราก็เปิดโล่งอยู่เสมอ การกิน การเดิน การนั่ง การนอน ฯลฯ ที่เราไปมีส่วนเกี่ยวข้องกับโลก ก็เป็นเพียงแต่กิริยาอาการเท่านั้น สภาวะโล่งโปร่งเกิดขึ้นแก่เราได้ทุกเมื่อ..

การทำลายสิ่งกีดขวาง อารมณ์รักและชัง (กิเลส) ที่ฝังเป็นรากลึกอยู่ในหัวใจ ผู้ที่กำลังเดินทางอยู่จะเห็นว่า มีสิ่งกีดขวางทางเดินของเรามาก มี 7 อย่างคือ
(1) ความติดใจในกาม (รูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส )
(2) ความขัดเคืองใจ (ความข้องติดในอารมณ์ที่ผ่านมา ทางตา หู จมูก ลิ้น กาย)
(3) ความยินดีในรูปของการคิด
(4) ความยินดีในรูปของการนึก
(5) ความฟุ้งซ่านของใจ
(6) ความพอกพูนตัวตนของใจ
(7) ความไม่รู้เท่าทันของจิตในอารมณ์ทั้งหลาย
สิ่งต่างๆ ที่กล่าวมาแล้วผู้ปฏิบัติจะเห็นว่า เป็นศัตรูที่คอยกีดขวางทางเดินของเรามาก เพราะสิ่งต่างๆ ทั้งหลายเหล่านี้เขามีมาก่อนแล้วก่อนที่เราจะได้พบหนทาง เราจึงจำเป็นต้องรื้อถอนทิ้งเหมือนดึงไม้ที่ขวางทางเดินของเราออก คือ มีสติ รื้อถอนสิ่งเหล่านี้ออกไป โดยตั้งแนวทางลงบนสิ่งเหล่านี้ไม่สุดโต่งไปข้างรัก หรือ ชัง ให้อยู่ในสภาวะนี้ไปสักระยะหนึ่ง สิ่งกีดขวางเหล่านี้ก็จะหมดไป เป็นความโล่งโปร่ง ตัวอย่างเช่น เรามีความต้องการทางกาม ให้นำทางเดินที่เราได้ให้ไปอยู่กึ่งกลางระหว่างวัสดุกาม กับความรู้สึกทางกาม (ใจ) เมื่อเราทำดังนี้ไปสักระยะหนึ่ง โดยไม่ให้ไปสุดโต่งข้างใดข้างหนึ่ง ความรู้สึกทางกามก็จะถูกทำลายลงทั้ง 2 ข้าง คือ ผู้ทำและผู้ถูกกระทำ จะถูกทำลายลงด้วย ขึ้นชื่อว่ากิเลสโดนประหารแล้ว ในทำนองเดียวกันความขัดเคืองใจ ความยินดีใน รูป - อรูป ฯลฯ ดังที่กล่าวมาแล้วก็ทำในทำนองเดียวกัน คือ ใจเป้นที่สุดโต่งด้านใน สิ่งที่ยึดติดเป็นความสุดโต่งด้านนอก ให้ทางเดินที่เราเคยได้อยู่กลาง อยู่ลักษณะนี้สักระยะหนึ่ง กิเลศทั้งด้านนอกและด้านในจะถูกประหารพร้อมกัน ขอให้เราอยู่กึ่งกลางทางสายกลางให้มั่นอย่าไปสุดโต่งด้านใดด้านหนึ่ง กิเลศต้องถูกทำลายอย่างแน่นอน

ก่อนสุดของการเดินทาง เมื่อเจริญสติตามทางสายกลางโดยไม่ไปข้องติดข้างใดข้างหนึ่ง เมื่อทำชำนาญเข้าบุคคลนั้นจะเข้าถึงการมีสติเว้นรอบ คือ ปรากฏการณ์ทุกชนิดที่เกิดขึ้น ทางอายตนะทั้ง 6 เขาจะไม่ไปข้องติด จะทำให้บุคคลผู้นั้นขึ้นไปเหนือปรากฏการณ์ต่างๆ โดยธรรมชาติของมันเอง ขึ้นไปเหนือสมมุติและบัญญัติ สภาวะเช่นนี้ความนึกความคิดจะถูกตัดทิ้งไป จะมีความรู้เกิดขึ้นโดยไม่ต้องนึกคิด เป็นไปโดยอัตโนมัติโดยไม่มีผู้คิด และสิ่งถูกคิด และไม่มีผู้รู้กับสิ่งถูกรู้ ความรู้ที่ผ่านออกมาจะไม่ผ่านใจและสองหรือสัญญากับเวทนา ซึ่งสภาวะนี้ผู้ปฏิบัติจะทัสสนะรู้เห็นสิ่งต่างๆ ได้ตามที่เป็นจริงเมื่อต้องการรู้เรื่องใดจะมีแรงสัตติสืบต่อเนื่องเรื่องนั้นเป็นสายๆ เช่น ต้องการรู้เรื่องอดีต อนาคต ของกายว่า เป็นมาอย่างไร จะไปสิ้นสุดเมื่อไร แรงสืบต่อนี้จะสาวไปหาอดีต และสาวไปหาอนาคตเองโดยไม่ต้องใช้ความนึกคิด และความรู้ที่ได้ก็เป็นจริงตามระยะแรงสันตติได้ดำเนินไป และระยะเวลายาวนานเท่าใด ไม่เพียงแต่การรู้เรื่องทางกายอย่างเดียว เราอาจรู้เรื่องอื่นๆ เช่น แรงสืบต่อของจิต แรงสืบต่อของวัตถุ ฯลฯ โดยไม่รู้จบสิ้น

ที่สิ้นสุดของการเดินทาง เมื่อผู้ปฏิบัติทัสสนะจนพอรู้เรื่องว่าอะไรหมดแล้ว จะมองเห็นว่า เป็นเรื่องไม่มีที่สิ้นสุดเพราะสิ่งนี้จึงมี ซึ่งวนไปวนมาไม่รู้ต้นรู้ปลาย จึงเห็นว่าเป็นธรรมดาของสิ่งทุกสิ่งจึงละคลายความเห็นต่างๆ เสีย จึงมองเห็นว่า เพราะมีแรงสืบต่อสันตตินี้สืบต่อให้สิ่งต่างๆ ต่อเนื่องกันเป็นสายๆ แรงอันนี้เกิดจากเพราะมีเหตุและปัจจัยหนุนต่อเนื่องกัน ดังนั้น ผู้ปฏิบัติจึงละแรงอันนี้เสีย ปล่อยให้เป็นเรื่องของธรรมชาติของเหตุและปัจจัยที่ส่งผลต่อเนื่องอยู่บุคคลผู้นั้นก็จะถึงที่สุดของการเดินทางถึงความหลุดพ้นได้โดยสมบูรณ์

คำเตือนสำหรับผู้ที่มีจิตหลุดพ้นจากสภาวะปรุงแต่งแล้ว
1. สภาวะจิตที่หลุดออกไปจากการปรุงแต่งแล้ว ไม่ต้องเที่ยวค้นหาอีกเพราะมันไม่มีแล้ว ถ้ามัวค้นหาก็จะพบแต่ความโปร่ง ความโล่ง ไม่มีอะไร
2. ถ้าเกิดความสงสัยว่า มันหายไปไหน ให้นำเอาความสงสัยนี้ไปสู่แสงสว่างที่เกิดขึ้น แสงสว่างนี้จะทำลายความสงสัยเรื่องนี้หมด
3. สภาวะโปร่งโล่ง และมีแสงสว่างนี้จะเกิดขึ้นกับนักปฏิบัติทุกคน หลังจากที่จิตหลุดพ้นจากสภาวะปรุงแต่งไปแล้ว
4. คำว่า เข้าถึงธรรม เข้าสู่กระแส เห็นฝั่ง เห็นธรรม มรรค ทางเดิน ตถาตา นิพพาน คือสภาวะเดียวกัน และสิ่งเหล่านี้มีประจำตัวของสัตว์ทุกชนิด แล้วแต่สัตว์เหล่านั้นจะมีความหลงปรุงตัวเองให้ผิดแปลกกันไป มนุษย์เป็นสัตว์ประเสริฐ ที่สามารถรู้ความจริงของคำที่กล่าวมาแล้วข้างต้น ถ้าคนไหนไม่เข้าใจก็จะหาสิ่งเหล่านั้นนอกตัว แต่แท้ที่จริงแล้วมีอยู่ที่ตัวของเขาเอง เป็นเพียงแต่โมหะครอบงำเท่านั้น
5. เนื่องจากผู้ที่มีจิตหลุดจากสภาวะปรุงแต่งแล้ว จะทำให้กิเลสหมดไปแค่ 3 อย่างเท่านั้น คือ 1) ความสงสัย 2) ความยึดติดในสมมุติและบัญญัติ 3) ความยึดถือในเรื่องมีตัวตน เปรียบเสมือนการเดินทางมาแค่ 1/3 ของการเดินทางนั้นๆ เราควรเดินต่อไปอย่างประมาท และอวดความรู้ของตนเองที่ได้เพราะยังมีกิเลสที่นอนเนื่องในสันดานของเราถึง 7 อย่าง
6. ควรดำเนินทางเพื่อไปประหารกิเลสอีก 7 อย่าง คือ ความติดใจในกาม ความขัดเคืองใจ ความยินดีในรูปความคิด ความยินดีในรูปความนึก ความฟุ้งซ่านใจ ความพอกพูนตัวตนของใจ ความรู้ไม่เท่าทันของจิตในอารมณ์ทั้งหลาย เมื่อประหารกิเลส 7 อย่างนี้แล้ว เราถึงจะหลุดพ้นโดยสมบูรณ์ การประหารกิเลสให้ดูการปฏิบัติในการเดินทาง และการทำลายสิ่งกีดขวางในการเดินทาง ดังที่กล่าวมาแล้ว
7. ผู้ที่มีจิตหลุดพ้นจากสภาวะปรุงแต่งแล้ว ถ้าไ่ดำเนินทางเพิ่ม เมื่อไประคนต่ออารมณ์ กิเลสไม่รู้จักประหาร จะทำให้สภาวะที่เคยโปร่ง โล่ง หมดไป เป็นสภาพที่มืดๆ ตื้อ ๆ นั่งสมาธิเหมือนมีของหนักๆ ทับ สภาวะเช่นนี้ผู้นั้นจะสงสัยว่าทำไมเป็นเช่นนี้ สภาวะโล่งโปร่งหายไปไหน จะพยายามหาอีกและอาจเหมาไปว่าสิ่งที่ตนได้เรียนมาแล้ว เป็นของปลอมต้องหาเอาอีก เดี๋ยวหาย เดี๋ยวเกิด อันนี้เป็นเพราะตนเองเดินทางไม่เป็น หรือไม่ชำนาญ จะต้องมีสติตั้งแต่เจอผัสสะตั้งแต่แรกแล้ว ไม่ไปสุดโต่ง 2 ส่วน ทางถึงจะเปิดโล่ง ถ้าสุดโต่งแล้วจะมาแก้ทีหลังเท่ากับปล่อยให้คนพาลเอาโคลนมาทิ้งบ้านเรา แล้วค่อยนำเอาโคลนนั้นไปทิ้งทีหลัง บุคคลผู้ฉลาดควรห้ามคนพาล ระวังไม่ให้เอาโคลนมาทิ้งเสียแต่แรกๆ ดีไม่ดีถ้าไม่ขยันเอาโคลนออก บ้านนั้นอาจจมลงไปในโคลนก็ได้ ดังนั้นเราจึงไม่ควรประมาท
8. ผู้มีจิตหลุดพ้นจากสภาวะปรุงแต่งใหม่ๆ ควรอยู่ใกล้อาจารย์ เพราะท่านจะแนะแนวการเดินทาง เมื่อไประคนกับกิเลสก็จะได้แก้ไขได้ ถ้าไปคลำหาเองก็ได้ แต่เป็นการเนิ่นช้ากว่าจะรู้เรื่องแต่ละเรื่อง หรือบางทียอมแพ้กิเลสเอาง่ายๆ
9. สภาวะโล่งโปร่ง ถ้าเรายึดติดเพื่อจะเอาตัวของเราไปอยู่สภาวะนั้นจะเป็นสภาวะที่นิ่ง ในเมื่อเราดำเนินทางไม่ได้เป็นปกติจะเกิดกระแสภวังค์ ทำให้เกิดมีอาการเหมือนง่วง ถูกอะไรมากระชากไป ที่เป็นเช่นนี้เพราะกิเลสที่นอนเนื่องคลายออกมา ทำให้เรารู้สึกเหมือนถูกระชาก จะเป็นไปอีกนาน ถ้ามีกิเลสนอนเนื่องมาก ถ้ามีน้อยก็เกิดอาการน้อย
10. เมื่อเรารู้ว่า ตัวของเราไม่โล่งโปร่ง หนักที่ใดที่หนึ่งแสดงว่าเราไปยึดติดในกิเลสแล้วมันเข้ามานอนเนื่องในตัวของเราแล้ว ควรกำหนดจางคลายไป คืออาการไหวที่จิตกระเพื่อมไปหากิเลสนั้น และอาการนิ่งที่จิตไปกระทบกิเลสนั้น และสภาวะหลุดโปร่งในเมื่อถอนออกจากกิเลสแต่ละครั้งนั้น แล้วกำหนดง่ายๆ ว่า ไหว - นิ่ง - หลุด ทำไปเรื่อยๆ จนกิเลสหมดไป สภาวะโล่งโปร่งก็จะคืนสู่สภาพเดิม การกำหนดเท่ากับเวลาของโลก 1 วินาที
11. การที่จะได้ญาณทัสสนะนั้น บุคคลต้องเจริญทางให้มากและสมบูรณ์ก่อน ถึงจะได้ จะไปปราถนาเอาโดยไม่เจริญทางแล้ว ย่อมเป็นไปไม่ได้
12. ข้อควรระวังที่สุดคือ อย่าพยายามเอาจิตที่หลุดแล้วบังคับให้ไปคบกับใจอีก เพราะจะทำให้ถูกมายาภาพของใจหลอกเอาอีก มารจะรบกวนเราอยู่เรื่อยๆ ถ้าเราไม่ละจิตออกจากใจ แล้วอันตรายมาก นรก สวรรค์ ความดี ความชั่ว จะถูกปรุงเป็นนิมิตภาพให้เราเห็นอีก หรือบางทีอาจมีอิทธิฤทธิ์เกิดขึ้นควรละทิ้งให้หมด
13. สภาวะโล่งโปร่งที่เราได้อยู่แล้วนั้น มารมองไม่เห็น ผู้ที่อวดอ้างรู้เห็ตจิตใจผู้อื่นด้วยอำนาจฌาณไม่สามารถมองเห็นจิตของเราได้ นี่แหละที่มารไปไม่ถึง
14. สภาวธรรมที่เราได้ไม่สามารถมองเห็นด้วยตา รู้ด้วยใจ และไม่มีแสงสี สิ่งกำหนดหมายว่าเป็นสิ่งใดได้ ดังนั้น ผู้ที่ถูกถามเกี่ยวกับความจริงเรื่องนี้ เราควรบอกเขาว่า เป็นของรู้ได้เฉพาะตน บอกให้ผู้อื่นไม่ได้ ไม่สามารถบรรยายเป็นภาษาพูดได้ ถึงบอกไปสัจจธรรมจะเลอะเลือนไป ควรแนะนำผู้นั้นให้มาปฏิบัติ
15. การดำเนินทางเพื่อที่จะให้ทางเปิดโล่ง ควรดำเนินดังนี้
1. ความเห็น ไม่มีความแตกต่างระหว่างผู้เห็น และสิ่งถูกเห็น สภาวะทางก็เปิดโล่ง ความเห็นเป็นแค่กิริยาอาการของสิ่งนั้นเป็นกระบวนการเห็น ถ้าใส่เจตนาถึงจะเห็นเป็นเรื่องราว ถ้าไม่ใส่เจตนา จะหมุนวนอยู่ข้างล่าง
2. ความคิด ไม่มีความแตกต่างระหว่างผู้คิดกับสิ่งที่ถูกคิด สภาวะทางก็จะถูกเปิดโล่ง ความคิดเป็นเพียงแต่อาการของสัญญานในสมองเท่านั้น ถ้าใส่เจตนาความคิดจะเป็นเรื่องราวถ้าไม่ใส่เจตนา จะหมุนวนอยู่ข้างล่าง
3. การพูด ไม่มีความแตกต่างระหว่างผู้พูดกับสิ่งที่ถูกพูด สภาวะทางก็จะถูกเปิดโล่ง กระบวนการพูดเป็นเพียงแต่กิริยาอาการของเสียง ถ้าใส่เจตนาก็จะพูดเป็นเรื่องเป็นราวถ้าไม่ใส่เจตนาจะหมุนวนอยู่ข้างล่าง
4. การงาน ไม่มีความแตกต่างระหว่างผู้ทำกับสิ่งที่ถูกกระทำ กระบวนการที่ทำงานเป็นเพียงแต่อาการกิริยาเท่านั้นถ้าใส่เจตนางานนั้นจะมีผลออกมาตามที่เราต้องการ ถ้าไม่ใส่เจตนาก็จะเป็นอาการของงานทำซ้ำไปซ้ำมา
5. อาชีพ อาชีพนั้นไม่ไปทำลายสมมุติ และบัญญัติของผู้อื่นและตนเอง
6. ความเพียร การไม่พยายามไปสุดโต่งในการกระทำต่างๆ ตั้งจุดประสงค์ไว้แล้ว ดำเนินไปตามแนวทางจนบรรลุถึงเป้าหมายที่วางไว้ ไม่มีผู้รับและปฏิเสธจากการกระทำนั้นๆ
7. ความระลึก ไม่มีความแตกต่างระหว่างสิ่งที่ล่วงมาแล้ว กับสิ่งที่ยังมาไม่ถึง ความนึกก็จะหมุนเป็นเรื่องราวซ้ำไปซ้ำมา
8. ความตั้งใจ การใช้ใจทำงาน ควรใช้เป็นบางครั้งเมื่อหมดเหตุที่จะต้องทำแล้วก็ปล่อยให้ใจเป็นอิสระ อย่าเอาจิตยึดติดในอารมณ์ของใจนั้นๆ
เมื่อบุคคลดำเนินทาง 8 อย่างนี้ในชีวิตประจำวันได้ ทางนั้นจะโล่งเตียนทุกวินาทีที่เกี่ยวข้องกับโลก ทางนี้จะเป็นทางสายกลางอยู่ตลอดเวลา หมดกิจที่จะต้องทำเกี่ยวกับทางเดินถึงความหลุดพ้นโดยสมบูรณ์
16. หลังจากจิตหลุดพ้นแล้วดำเนินตามข้อ 15 ไม่ได้ ให้ดำรงสภาวะโล่งโปร่งไว้ตลอด สภาวะนี้จะไร้เจตนา เวลาระคนกับสิ่งอื่นๆ อย่าใส่เจตนา ถ้าจำเป็นให้ใส่น้อยๆ ถ้าทำดังนี้ไปเรื่อยๆ ก็จะทำข้อ 15 ได้