    |
Πάνε χρόνια από τότε που σε λίγες ψυχές μπόλιαζε το μικρόβιο της ORIGINAL. Εδώ στο Ηράκλειο κάποια ΑΕΚάκια δείλα δείλα βγαίνανε από το καβούκι τους και η φωνούλα τους ακούγοταν όσο πιο δυνατά μπορούσαν.
Κάποιοι παίρνανε κουράγιο από τους λίγους και γινόταν πιο πολλοί. Ήταν όμως και πάλι λίγοι ΑΕΚτζήδες στην πόλη του ΟΦΗ. Μια σημαία θρύλος θυμόμασταν μόνο να κυματίζει στην οδό Καλοκαιρινού 20 χρόνια και από κάτω τον κύριο Κώστα να μαζεύει τα σπασμένα τζάμια.
ΑΕΚ όμως σημαίνει κυνηγητό. Σημαίνει να γεννιέσαι μέσα από τις στάχτες. Σημαίνει συνεχής αγώνας επιβίωσης.
Έτσι τα ΑΕΚάκια γίνοταν ολο και πιο πολλά. Για λίγο έζησαν ένα όνειρο πολύ όμορφο που έσβησε όμως γρήγορα. Τότε που κοίταζαν δεξιά αριστερά για να χωθούνε στην συνέχεια σ' εκείνο το αξέχαστο και ζεστό υπογειάκι.
Τα χρόνια πέρασαν κάποιες αξίες όμως έμειναν αναλλοίωτες. Κάποιοι λίγοι χάθηκαν κάποιοι (πιο πολλοί) εμφανίστηκαν με το μπρελοκάκι της ΑΕΚ να κρέμεται.
Και ονειρευόμαστε, το όνειρο όμως που περιμέναμε να δούμε δεν το βλέπαμε. Μέχρι που εκείνη την ημέρα 10 Ιουλίου 1995 κάτι έλαμψε.
Σημαδιακό άραγε; Το πρώτο ήταν στην οδό Σμύρνης. Το δεύτερο στην Αλικαρνασσό.
Κάποτε στην Αλικαρνασσό έβρισκαν καταφύγιο οι ξεριζωμένοι Έλληνες.
Τόσα χρόνια μετά και η ίδια περιοχή αγκάλιασε και εμάς και φώλιασε τα όνειρά μας.
Ηροδότου 171 Αλικαρνασσός
Έπειτα από πολύ κόπο. Πάντα μέσα όμως από τις δυσκολίες ξεπετάγεται η ελπίδα, το πάθος. Στις αδικίες δεν κοπίαζαμε. Στις αντίξοες συνθήκες δεν σταματούσαμε. Μπαίναμε στο καράβι με το κασκολάκι της ΑΕΚ και χανόμασταν στο συνήθως φουρτουνιασμένο Κρητικό πέλαγος.
Ο πόλεμος συνεχίζονταν με αμείωτη ένταση. Κάποιοι σήκωσαν μύτη. Δεν πίστευαν ότι θα αντέξουμε. Πώς είναι δυνατόν όμως να μην αντέξουμε όταν τόσες ψυχές έχουν εναρμονίσει την ζωή τους με τρία μαγικά γράμματα ΑΕΚ.
Κάποτε άλλωστε το είπαν και τα αδέρφια μας στην Νέα Υόρκη. ΑΕΚ είσαι ότι πιο ρομαντικό και άφθαρτο υπάρχει στην ζωή.
Το club φώλιασε στις καρδίες όλων μας. Στους τοίχους οι σημαίες, οι ζωγραφιές, η τεράστια Αγία Σοφία να την κοιτάμε με δέος.
Και φτάσαμε αισίως στον Ιούλιο 1997 που συμπληρώνουμε 2 χρόνια ζωής.
2 χρόνια ζωής σε χώρους αγαπημένους και οικείους.
2 χρόνια με μια τρελλή και ORIGINAL συμμορία.
2 χρόνια που κάθε μέρα ο ουρανός ήταν και είναι πιο λαμπερός. Η ταμπελίτσα στο μπαλκόνι και η σημαία να σου χαμογελάνε σαν να σου λένε «μην με κατεβάσεις ποτέ».
Και η φωλίτσα μας να έχει βάλει τα γιορτινά της και να φωνάζει δυνατά: Υπάρχω, αγωνιώ, παλεύω, χαίρομαι και εύχομαι να συνεχίζω να υπάρχω για πολύ ακόμα για να κλείνω στην αγκαλία μου ολούς εσάς που γράψατε αύτο το κομματάκι.
ORIGINAL φωτεινό μονοπάτι της ζωής μας. |
 |
Get your own Free Home Page