DE WERDEGANG VAN

Het verleden: een beknopte chronologie

Het was aan het einde van de zeventiger jaren een geregeld voorkomend verschijnsel. Veel beginnende kunstenaars die uit geldgebrek vaak in nogal vervallen panden een atelier hadden, creëerden hun eigen expositieruimte bij de wekrumtes. Dat gebeurde ook in het klooster. De vijf kunstenaars die in de lokalen van de voormalige meisjesschool werkten, besloten dat de gang van die school na een opknapbeurt een galerie kon worden waarin ze hun eigen werk en dat van andere kunstenaars zoals zij konden exposeren.

Wat deze expositieruimte echter onderscheidt van de vele andere soortgelijke kunstenaarsinitiatieven uit deze tijd, is het gegeven dat ze nog steeds bestaat. Tegelijkertijd zijn door de diverse elkaar opvolgende organisatoren en galeristen geen concessies gedaan die afbreuk deden aan het oorspronkeljke idee. Altijd is ernaar gestreefd om met geringe middelen de hoogst mogelijke kwaliteit in huis - en vanag 1985 ook in de tuin - te halen. Met de enorme inzet van mensen die omwille van hun idealen bereid zijn kosteloos tijd en energie te steken in het realiseren van een expositie, is tot op heden de mogelijkheid in stand gehouden voor kunstenaars om aan de buitenwereld hun werk te laten zien. Aan de ene kant is er dus de afgelopen zeventien jaar sprake geweest van continuïteit. Aan de andere kant hebben de diverse galeristen heel duidelijk hun eigen perspectief op kunst in hun exposities tot uitdrukking gebracht.

In de beginperiode werd de selectie bepaald door eigen maatstaven voor kwaliteit van werk dat gemaakt werd door kunstenaars waarmee de desbetreffende galeristen zich verwant voelden. Een voortzetting van dit beleid vond plaats met de uitbreiding in 1985 van de galerie met de beeldentuin. In deze periode beschouwden de galeristen de expositieruimte als een 'proeftuin' voor werk van hedendaagse kunstenaars. In het begin van de jaren negentig kwam de nadruk vooral op vernieuwend beeldend werk van West-Europese kunstenaars te liggen. Kunst als communicatie, met voorkeur voor multimediale tekensystemen. Het perspectief van de laatste galerist kan waarschijnlijk globaal gesproken het beste als daadwerkelijk grensoverschrijdend gekenschetst worden. Om te benadrukken dat er sprake was van een nieuwe fase in de geschiedenis van de exposities in het klooster, werd de naam 'De Gang De Tuin' veranderd in 'De Verzegelde Tijd'.

Het heden: perspectief en doelstellingen

Na de these 'De Gang De Tuin' volgde de anti-these 'De Verzegelde Tijd'. Het werd daarom volgens de nieuwe initiatiefneemster José Seeling dialectisch gezien tijd voor een synthese. Allereerst moet duidelijk worden dat er sprake is van continuïteit. Volgens haar komt dat het best tot uitdrukking door terug te gaan in het verleden en de naam van de ruimte aan te passen aan de oorspronkelijke naam. De invulling van 'De Nieuwe Gang' is echter nieuw. José Seeling brengt haar eigen scheppend werk tot uitdrukking in haar voorkeur voor het exposeren van zowel ruimtelijk als twee-dimensionale kunst, waarin een directe verwijzing naar de natuur te onderkennen is. Die verwijzing kan liggen op het niveau van de materiaalkeuze, het 'artefact', of op de inhoud van het werk, het 'esthetisch object'. Maar ook het feit dat de kunst als cultuuruiting en natuur elkaars tegenpolen zijn, wil zij tot uitdrukking laten komen in de exposities. Elk kunstwerk is in tegenstelling tot natuurlijke objecten, het resultaat van menselijke inspanningen. Door te laten zien hoe de ontwikkeling van een kunstwerk verloopt, welke processen en invloeden daarbij een rol spelen, kunnen verschillen en overeenkomsten tussen soortgelijke processen op het gebied van de natuur benadrukt worden.

Het centrale thema, de rivier de Waal, zal uitgewerkt worden in de exposities. 'De rivier stroomt, komt samen, beweegt en ondergaat veranderingen. Dat moet ook in de galerie gebeuren' aldus José Seeling. De naam De Nieuwe Gang verwijst dan ook tevens naar de beweging van de rivier.