๔.พระพุทธเจ้าเป็นคนสู้พระเจ้าในศาสนาเทวนิยมไม่ได้เพราะ
ท่านเป็นเทวดาจะให้สู้กันในฐานะอะไรละ?
       จะให้สู้กันในฐานะอะไรละ?ที่ถามมานั้นแสดงว่าพระเจ้าดีกว่าพระพุทธเจ้าเพราะ
ว่าเป็นเทวดาซึ่งผู้ถามมีความเข้าใจว่าเทวดาดีกว่ามนุษย์ การจะพูดเพียงกำเนิดอย่าง
เดียวเราไม่อาจวัดกันว่าใครเก่งกว่าดีกว่าหรอกเพราะความจริงที่ยอมรับกันเป็นสากลนั้น               "ความดีความเลวของคนไม่ได้ถูกกำหนดที่ชาติกำเนิดแต่กำหนดโดยใช้การ
กระทำของเขาเหล่านั้นเป็นเครื่องตัดสิน"
        อันที่จริงพระพุทธศาสนาหาได้มีหลักการที่จะนำเอาพระพุทธเจ้าไปเปรียบเทียบกับ
ใครๆอันมีลักษณะแข่งดีอวดดีแต่ประการใดไม่ในเรื่องนี้ สนังกุมารพรหมซึ่งมีกำเนิด
สูงกว่าเทวดาหลายชั้นได้กล่าวไว้ว่า
       "ในหมู่มนุษย์ผู้รังเกียจกันด้วยชาติกำเนิดกษัตริย์เป็นผู้ประเสริฐสุดแต่ท่าน
ผู้สมบูรณ์ด้วยวิชชาและจรณะประเสริฐที่สุด ในหมู่เทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย"
         พระพุทธเจ้านั้นทรงมีพระคุณที่เราสวดกันว่า วิชชาจรณสมปนโน แปลว่าทรงสม
บูรณ์ด้วยวิชชาและจรณะ เทวดา มาร พรหม ยอมรับว่าพระองค์ทรงประเสริฐกว่าพวก
เขา จนเขายอมรับนับถือพระองค์เป็นสรณะกันเป็นอันมาก
        แสดงว่าสนังกุมารพรหมเป็นต้นยอมรับความจริงในส่วนนี้ แต่คนกลับพยายามยัด
เยียดความถือตัวยกตนข่มท่านให้แก่เทวดาผู้ยอมรับความจริงดังกล่าวแล้วจะไม่เป็นการ
ฟุ้งซ่านมากไปหรือ?

๕.พระพุทธเจ้ายังต้องมีพ่อมีแม่แต่พระเป็นเจ้าไม่ต้องมีเพราะ
เป็นผู้สมบูรณ์ที่สุดจึงมีเองเป็นเองได้พระเป็นเจ้าจึงวิเศษกว่า
พระพุทธเจ้า.
       เรื่องนี้ก็ว่ากันไปอีกเช่นเคยดูเหมือนไม่มีในหลักของทางศาสนาเทวนิยมเสียด้วยแต่
คนก็พยายามจะเอามานะ(ความถือตน) อันเป็นกิเลสหยาบๆไปใส่ให้พระเป็นเจ้าอยู่
เสมอ พระเป็นเจ้าน่าจะปรามๆศิษย์พวกนี้เสียบ้าง พระอินทร์เสียสถานะของจอมเทพใน
ชมพูทวีปนั้นเพราะลูกน้องชอบเบ่งนั่นเอง แสดงกฤษดาภินิหารเสียจนพระอินทร์เสีย
คนถูกลดฐานะลงมาเป็นระดับ เทวดา เจ้าสวรรค์เพียงชั้นเดียว
       ดังได้กล่าวแล้วว่าคำถามนี้หาได้เกิดจากหลักการของศาสนาประเภทเทวนิยมไม่แต่
เมื่อกล่าวมาเช่นนั้นได้เราก็อาจได้หลักที่ควรแก่การพิจารณาคือ พระพุทธเจ้าได้พระนาม
ว่า สยัมภู แปลว่าผู้เป็นเอง     โดยหมายเอาการตรัสรู้ของพระองค์ซึ่งเกิดขึ้นด้วยความเพียรพยายามของพระองค์ หาได้มีใครบันดาลให้เกิดชึ้นไม่ เมื่อเป็นเช่นนี้ข้อควรพิจารณา
สำหรับปัญหาข้อนี้คือ
        ตามหลักความจริงแล้วสรรพสิ่งย่อมเกิดมาจากเหตุ ไม่มีสิ่งอันใดที่เกิดขึ้นโดยปราศ
จากเหตุ แต่ด้วยสมมติฐานที่ว่าพระเจ้าเกิดเป็นสยัมภูโดยปราศจากเหตุนั้นเองข้อที่ควร
เปรียบเทียบสำหรับผู้ต้องการเปรียบเทียบ คือ
        ความเป็นเองของพระเจ้าเปรียบเหมือนคนที่ร่ำรวยเพราะเกิดมารวย กับความเป็นเองของพระพุทธเจ้าเปรียบเหมือนความร่ำรวยของคนที่เกิดขึ้นจาก
ความเพียรพยายามของตนเอง     ในสายตาของบัณฑิตพอจะบอกได้หรือไม่ว่าระหว่างคนทั้งสองนั้นใครคือคนที่มี
คุณสมบัติ ฝีมือ ความสามารถควรแก่การนับถือมากว่ากัน?
       การเผยแผ่ศาสนาแบบยกตนข่มท่านนั้นนักศาสนาทั้งหลายควรยุติได้แล้วเพราะนั่น
หาใช่คุณสมบัติที่ดีของนักศาสนาไม่ เพราะเป็นการกล่าวร้ายการล้างผลาญกันระหว่าง
ศาสนาต่อศาสนาที่น่าขายหน้ามากที่สุด คือ
        "การเผยแผ่ศาสนาด้วยวิธีโจมตีอีกศาสนาหนึ่งนั้น แสดงให้เห็นว่าตนเอง
ไม่ได้รับผลจากศาสนาแม้แต่วจีทุจริตก็ยังละไม่ได้แล้วยังจะไปเผยแผ่ศาสนา
ของตนให้คนอื่นนับถืออีกหรือ?"
        งานที่นักศาสนาแต่ละศาสนาควรทำในปัจจุบัน คือการทำศาสนิกในศาสนาของตน
ให้เป็นศาสนิกที่ดีให้ได้ ในขณะเดียวกันควรมีการร่วมมือประสานงานกันเพื่อให้เกิดผล
ในทางดำรงอยู่อย่างมั่นคงแห่งศาสนาทั้งหลาย เพราะศาสนาแต่ละศาสนานั้นมีความดี
พอที่จะสร้างศาสนิกให้เป็นคนดีได้ในระดับต่างๆ ถึงเวลานานแล้วที่นักศาสนาจะกล่าว
คำว่า "ขอให้เรามาร่วมมือกันเถิด อย่าได้ด่าทอทะเลาะวิวาทกันเลย."