๑๘.ศาสนาของพระเจ้าย่อมดีกว่าศาสนาพุทธซึ่งเป็นศาสนา
ของคน
        เรื่องนี้ขึ้นอยู่กับศรัทธาของคนแต่ละศาสนา ซึ่งนักศาสนาที่ดีไม่ควรก้าวก่ายวิจารณ์
นอกจากการเปรียบเทียบตามหลักของศาสนาเปรียบเทียบ แต่ไม่ควรจะทำในเชิงยกตน
ข่มท่านให้เสียคุณลักษณะของศาสนิกที่ดีในศาสนานั้นๆ ในทัศนะของชาวพุทธนั้นย่อม
มีความภาคภูมิใจในการที่ศาสดาของตนเป็นคนๆหนึ่งที่ใช้ความเพียรพยายามแบบ
คนประสบความสำเร็จแบบคน

๑๙.พระพุทธศาสนาสอนให้พึ่งตนเองช่วยตนเองสู้พึ่งพระเจ้า
ไม่ได้ พึ่งตนเองดีกว่า หรือพึ่งพระเจ้าดีกว่า?
        การเปรียบเทียบว่าอะไรดีกว่าอะไรนั้น ย่อมขึ้นกับความพอใจ ศรัทธาของคนๆนั้น
เป็นสำคัญเหมือนเราถาม "ระหว่างปลาร้า กับ น้ำมูดูอะไรอร่อยกว่ากัน"
        ถามคนอีสานก็ต้องตอบว่า น้ำมูดูอร่อยสู้ปลาร้าไม่ได้คนทางสงขลา ปัตตานี ก็ต้องตอบว่า น้ำมูดูอร่อยกว่า พอมาถามคนภาคกลางเข้าเขาอาจจะตอบว่า
"ผมว่าสองอย่างนั้น สู้น้ำพริกปลาทูไม่ได้นะ"
        เรื่องการพึ่งสิ่งที่ตนเคารพเป็นสรณะก็เหมือนกัน ใครมีความศรัทธามีความฝังใจ
ในศาสนาธรรมของศาสนาใด ก็ชอบที่จะยึดมั่นในศาสนาของตนและที่ไม่ควรลืม คือ
พระพุทธเจ้านั้นทรงอยู่ในฐานะผู้บอกทางแห่งความสุขอันควรเดินไป กับทางแห่งความ
ทุกข์อันควรละเว้นให้เท่านั้น ส่วนการปฏิบัติเพื่อให้เกิดผลที่ตนจำนงหวังเป็นเรื่องที่แต่
ละคนจะต้องลงมือปฏิบัติด้วยตนเอง ไม่มีการดลบันดาลในพระศาสนานี้จะรักษาคุ้ม
ครองเป็นที่พึ่งของคนได้จะต้องเป็นไปตามเงื่อนไขที่ว่า
        "พระธรรมย่อมรักษาผู้ประพฤติธรรมเหมือนร่มใหญ่ป้องกันคนผู้กั้นร่มไม่ให้เปียกฝน
ในเวลาฝนตกฉะนั้น"
        แม้ว่าจะมีร่มอยู่ในมือหากไม่กั้นร่มไว้เหนือศีรษะเวลาเปียกฝนจะไปตำหนิร่มไม่ได้
ฉันใดพระธรรมในพระศาสนานี้จะรักษาได้เฉพาะผู้ประพฤติธรรมฉันนั้น
        แม้พระเจ้าเองก็เถอะอย่างที่เคยกล่าวมาในข้อก่อนว่า