Gevangenis, internaat: de bajes

Tien jaar voor fietsbandmoord

De 23-jarige Nouredinne A uit de Amsterdamse Watergraafsmeer kocht in juli 1998 in een fietsenwinkel een band voor zijn brommer. Het lukte hem niet de band om zijn brommer te leggen, en kwaad ging hij terug naar de winkel. Toen hij niet direct werd geholpen trok hij zijn mes tegen Ton Hol, eigenaar van de fietsenwinkel. Fietsenmaker Eddy Wind komt zijn baas te hulp met geheven fietsstandaard. Noureddin steekt in op Eddy Wind, die het niet overleefde.

Gedurende de vijf maanden voorarrest werden er de nodige onderzoekers op Nouredinne losgelaten. De psychiater en psycholoog achtten de kans op herhaling groot en noemen de kans op een succesvolle behandeling klein. In hun rapporten meldden ze een gebrekkig zelfinzicht, anti-sociale persoonlijkheidstoornis, een brein dat niet door enig geweten wordt gehinderd. Bovendien weigerde Noureddin elke verantwoordelijkheid te dragen voor zijn eigen gedrag. In december ´98 vertelde Noureddin´s advokaat B. Vink, dat Noureddin Eddy Wind uit noodweer heeft neergestoken. Noureddin zelf verteld de rechter van de Amsterdamse rechtbank M. Vermeulen dat hij de dolk met lemmer van 15,5 cm toevallig bij zich had, relatieproblemen met zijn vriendin had en ook net was ontslagen als loodgieter. Bovendien had hij twee nachten niet geslapen. Noureddin verklaarde geen psychische hulp te willen. Mede omdat het Noureddin aan enige motivatie voor een behandeling ontbreekt eist de officier van justitie 10 jaar, maar geen tbs. Op 30 december 1998 werd Noueddin conform deze eis veroordeeld wegens doodslag, poging tot doodslag en een autodiefstal. De rechter verklaarde dat Noureddin met zijn ´willekeurig handelen grote gevoelens van onveiligheid´veroorzaakte en de familie van Eddy Wind onzegbaar leed heeft aangedaan Het vonnis hoorde hij volgens ´Rob Rombouts in Het Parool van 31 december ´licht voorovergebogen aan, handen in de schoot, zijn blik strak op de rechter gericht. Als de woorden ´10 jaar´ vallen, recht de 23-jarige zijn gedrongen lijf en kruist zijn armen voor de borst. De donkere ogen spuwen vuur. Dan frummelt hij wat aan zijn lip en hoest. Toen hij na de uitspraak door parketwachters werd afgevoerd, riep Noureddin Ik ga in hoger beroep. Bij dat hoger beroep werd hij in juli ´99 veroordeeld tot tien jaar, zonder TBR.

Tisani Bensisaid

Heb je wat te melden dat de moeite waard is om opgenomen op deze Naffer-sites? Doe dit per e-mail naar naffer@mail.com

Nederlandse Naffer naar Marokkaans strafkamp

Onze correspondent woonde 12 jaar illegaal in Amsterdam, tot hij in december 1998 werd uitgewezen naar homeland Marokko. Hij bezocht Taghazout (15 km ten noorden van Agadir), de plek waar de Marokkaanse justitiële jeugdinrichting resorteert. Onder toezicht van millitairen worden daar veroordeelde jongeren gedrild in wat de leiding van het kamp belangrijk vindt. Verder is er slecht eten, hard werken en veel slaag. Nederland heeft zeventien van dit soort inrichtingen, waar door de rechter opgelegde straffen en maatregelen ten uitvoer worden gelegd. Bereid Marokko zich voor om grote kampementen op te zetten voor de uit Europa gewezenen.

Nederland kent, net als Marokko officieel twee soorten van justitiële jeugdinrichtingen. Opvanginrichtingen en behandelinrichtingen. In een opvanginrichting horen jongeren te verblijven die voorlopige hechtenis moeten ondergaan, die een straf moeten uitzitten, of die moeten wachten op plaatsing in een behandelinrichting. In praktijk zit de behandelafrichting vol en verblijf je veel langer dan is toegstaan in een politiecel. Of als je geluk hebt in het Huis van Bewaring, tot er een plaatsje vrij komt in de behandelinrichting. Die is er voor jongeren die een civiel- of strafrechtelijke maatregel opgelegd gekregen hebben. Naast het onderscheid in open en gesloten inrichtingen zijn er nog enkele andere verschillen. Zo zijn er inrichtingen voor jongens, voor meisjes en voor allebei. Eén van de inrichtingen is specifiek bestemd voor zwakbegaafde jongens, één inrichting heeft een speciale afdeling voor de behandeling van seksuele delinquenten en een drugsvrije afdeling (beide zijn bestemd voor jongens) en er is één inrichting voor jongens met ernstige psychische stoornissen. De justitiële behandelinrichtingen hebben (naast beveiliging) tot taak verzorging, opvoeding en behandeling te bieden. In Holland hebben ze de afgelopen jaren de capaciteit van deze jeugdinrichtingen grof uitgebreid. Van 486 in 1993 tot 714 begin 1997. Deze plaatsen zijn verdeeld over elf inrichtingen met dertien vestigingen. Er zijn gesloten en open inrichtingen. Sommige inrichtingen hebben beide afdelingen in één gebouw. Blijven die vervelende politiestransporten met de handboeien om je bespaard als je wordt overgeplaatst. De capaciteitsuitbreiding betrof vooral de strengere gesloten plaatsen, waardoe met name de Naffers veroordeeld worden. In 1993 werd 33% van de jongeren veroordeeld tot de gesloten inrichting, in 1997 was dat al gestegen tot 56%. Om te voorkomen dat we de complete capaciteit van het jongeren-gevangenwezen verstoppen, wordt er op dit moment gesproken over de mogelijkheid om veroordeelde Naffers, en dan met name hen die Nederland toch al een klote-tering-kutland vinden, hun behandeling onder toezicht van de Marokkaanse merda in het zuidmarokkaanse Taghazout te laten ondergaan. Hetgeen tevens het probleem van uitwijzing na afloop van de detentie aanzienlijk vereenvoudigd. Want er hoeft dan niet meer uitgewezen te worden. In Taghazout kamp men ook al met ruimtegebrek. Met een beetje geluk lukt het in toerbeurt een slaapplek te veroveren. Er zitten twaalf keer meer jongens als er plaats is, weet men te vertellen. Hoopvol wordt er in Taghazout gesproken over een nieuw gigantisch Naffer-kamp, dat een paar honderd kilometer zuidelijker zal worden gebouwd en enige verlichting moet brengen in de hopeloze situatie van uit Europa uitgewezenen. De nieuwe Marokkaanse justitiële jeugdinrichting zal naar Moulai Abdillah, de overleden broer van koning Hassan II worden vernoemd, omdat ´zijn nagedachtenis tot voorbeeld zal strekken´.

Hassan Alaoui

Hamid Houda (1954), een Naffer uit Meknes die het tot Tweede Kamerlid bracht, werd in augustus 1997 door het tv-programma Nova onderuit gehaald. Hamid zou inkomsten van zijn onderneming Houda Textiel niet te hebben opgegeven aan de belastingdienst. Op eigen verzoek van Hamid werd door oud-president Kordes van de Algemene Rekenkamer een onderzoek ingesteld. De conclusie was dat Hamid wettelijk niets te verwijten viel.

In geboortestad Meknes volgde Hamid drie jaar middelbaar onderwijs en kwam in het kader van gezinshereniging in 1971 naar de Haarlemse Leidsebuurt. Tot ´76 werkzaam bij verschillende schoonmaakbedrijven en fabrieken, deed hij na zijn lasser-opleiding bij de Hoogovens in IJmuiden een H.B.O.-opleiding maatschappelijk werk. Men smeekte hem destijds lid te worden van de Partij van den Arbeid afdeling Haarlem. Hamid´s carriere verliep voorspoedig. Als groepswerker bij de Stichting Buitenlanders in Haarlem (1976-1977), maatschappelijk werker bij de vereniging Humanitas (1978-1981), als medewerker van de stichting Sociale en Juridische Hulpverlening aan Buitenlanders in Amsterdam (1981-1984), coördinator minderhedenbeleid Noord-Holland (1984-1989), Haarlems gemeenteraadslid (1986-1994, met één jaar onderbreking). Hamid werd tevens een zelfstandig ondernemer. Houda Textiel noemde hij het bedrijf dat hij in 1989 liet inschrijven. Toen Hamid in 1994 werd gekozen tot 2e kamerlid werd zijn vrouw directeur van Houda Textiel.

En toen begon Nova te scharrelen. Zit er gvd eindelijk een Marokkaan als volksvertegenwoordiger in de kamer en dan wordt hij door die klootzakken van NOVA gesloopt vanwege een lullige onkostenvergoeding. Het enige dat Hamid Houda kon worden aangerekend was dat hij zijn inkomsten als ondernemer niet in mindering bracht op de onkostenvergoeding die hij als Tweede-Kamerlid ontving. Het televisieprogramma NOVA maakte heel wat bombarie met deze beschuldiging. Hamid handelde cool door de kwestie voor te leggen aan een onafhankelijke derde. De slangenkuil van de PvdA-kamerfractie besloot dit oordeel af te wachten. Hadden zij Hamid niet zelf gewezen op de constructie? Hadden zij NOVA zelf niet getipt om hen daarop te atenderen? Even hield de PvdA-fractie de schein op dat zelf bij hun gold dat schuld nog altijd moet worden bewezen. Houda voelde zich terecht gesterkt door de bevindingen waarmee oud-president Kordes van de Algemene Rekenkamer kwam. Ze waren vernietigend voor de makers van het televisieprogramma NOVA. Hoe ze ook hun best gedaan hadden om Hamid te slopen, naar de regel van de wet had hij niets onoirbaars gedaan. En toen gooide men het over de andere boeg. Kwam de geest van de schadeloosstellingsregeling voor Kamerleden uit de fles. Bedoeld om de koetsier te betalen die Hamid met de postkoets van Haarlem naar Den Haag bracht. Nee, in die geest was er wel degelijk sprake van nevenactiviteiten, die op zijn Kamerinkomsten hadden moeten worden gekort. NOVA legde de conclusie bijna in de mond van Kordes, toen deze Maatschappelijk-ethisch onjuist papagaaide. Hoewel Kordes niets anders kon concluderen dat Hamid wettelijk niets te verwijten viel, kreeg hij een trap na omdat de sucker etisch gezien problemen had met Hamid´s textielhandel. Ja, je leest het goed, dat textielbedrijfje, dat vooral door zijn vrouw werd gedreven. Kordes blies nog eens extra op de fles door ongevraagd te ventileren dat hij in eenzelfde situatie zou zijn opgestapt Makkelijk praten als je zelf geen textielwinkel hebt. Terecht besloot Hamid te blijven zitten, want er was toch, behalve was estetisch geloei van die vaste NOVA-kijker Kordes geen overtreding geconstateert. Houda besluit om niet te verstrekken lijkt door de fractie van de PvdA te worden gerespecteerd. Men geeft op 24 september 1997 een verklaring uit, waarin te lezen valt dat ´in geen enkel opzicht is komen vast te staan dat de heer Houda de constructie heeft gekozen om zijn volledige schadeloosstelling te kunnen behouden´ en ´van kwader trouw geen sprake was´.

NOVA is vastbesloten Hamid te naaien. Leden van de PvdA-fraktie worden zowel in Den Haag als thuis door de camera achtevolgd. Iedereen die ze voor de lens krijgen wordt onderworpen aan de wreedste kruisverhoren uit de geschiedenis van de Nederlandse televisie. En ze sporen ook een rancuneuze ex-werknemer op, die bereid is in de uitzending van 7 november 1997 te verklaren dat Houda zijn werknemers zou hebben gedwongen te verzwijgen dat ze zwart werden betaald. Ook hier had moeten gelden dat zo´n beschuldiging eerst moet worden bewezen. Maar die schijtluizen van de kamerfractie van de PvdA waren dat NOVA-gedonder zat. Nog voor de rechter had kunnen spreken besloot de meerderheid van de lafbekken het vertrouwen in Hamid op te zeggen. Naffers, pas op voor de PvdA en wees op je hoede met dat omstreden NOVA.

Mohamed el-Fers

Heb je wat te melden dat de moeite waard is om opgenomen op deze Naffer-sites? Doe dit dan per e-mail naar naffer@mail.com